Delilik..

Çığrından çıkmış bir delilik.. Odadan çıktım.. Sağım solum et parçası.. Elleri yüzleri tuhaf renklerde insanlar.. Geziyorlar.. Duruyorlar.. Bana bakıyorlar.. Tuhaf.. Tuhaf diyorlar benim için.. Nedensiz.. Sonra duvarlar.. İnsanlara çok benziyorlar.. Rekleri ama daha gri.. Camlar falan var.. İnsanların camı yok.. Çok toz tutar.. Sonra yürüyorum.. Oda artık çok arkamda.. Güvenilir topraklardan çıkmışım bir kere.. İnsanlar değişiyor.. Dışarı açıldıkça, insanlar da değişiyor.. Bana bakıyorlar hala.. Suratım onlara yabancı.. Biliyorum.. Küçük çığlıklar atıyorum.. 'Kurtarın beni' diye.. Biri geliyor.. 'Neyin var' diyor.. 'Gitsene be' diyorum.. Ne biçim soru o ?.. Suratı çok fena kırmızı.. Terliyor insanlar.. Bu renkleri alabilmek için terliyor.. Ben rahatsız oluyorum bu durumda.. Ağaçlar falan hep normal ama.. Böyle olamamsı lazım oysa.. Her şeye bulaşmış enfeksiyon.. İnsanlar yürümeye çalışıyorlar.. Ama hepsi farklı yollara.. İnsanlar çok acayip.. Yavruları falan var.. Ürüyolar.. Ben de onalarla yürüyeyim diyorum.. Sevmiyorum ama onları.. Biri geliyor, 'bizde seni sevmedik' diyor.. Ben çok korkuyorum.. Ulan bunlar bana bişey yapar mı diye ?.. Ama rahatsızlar, insanlar.. Tersten konuşuyorlar.. Garip cümleler söylüyorlar.. Bana 'su istermisin' diyor biri.. 'Fena mı hissediyorsun..' Diyorum ki.. 'Kasıkalrımda bir ağrı var..' 'Sanırım erken doğum yapıyorum' diyorum.. Suratıma bakıyor.. 'Sakalın uzamış' diyor.. Ben çok utanıyorum.. Sakallı bir anne olmak ne kadar zor.. Sonra insanlar hala daha yürüyolar.. İnsanlar çok tuhaf.. Birbirlerine tükürüyorlar.. Küfür ediyorlar.. İçlerinden derileri kırışmış olanalar daha çabuk ölüyor.. Ben üzülüyorum.. Onlar daha da renksiz.. Elleri yüzleri daha güzel.. Ama ölünce hepsinin sorunları da gidiyor.. Yüzleri çok acayip huzur.. Ben insanları tuhaf buluyorum.. Onlar hep yürüyor.. Ben koşayım diyorum.. Ama insanlar tutuyorlar beni.. Sonra odama gideyim diyorum.. Kaçayim buralardan.. Odama gidiyorum.. Odamı da gasp etmişler.. İçerde birileri birilerine vücut sıvısı veriyor.. Çok ürüyor bu insanlar.. Benim odamda bile ürüyorlar.. Ben insanlarla konuşmak istiyorum.. Ama dilim dönmüyor.. Dilim tam 7 metre.. Ağzım genişliyor.. Gülüyorum.. Sonra ağaçlara gidiyorum.. Ağaçlar hep tuhaf.. Salanıyorlar.. Ve acayip sesler çıkartıp beni karşılıyolar.. Ağaçlara sarılıyorum.. İsnanlar beni ayıplıyor.. Ben insanlara ağaç diyorum.. Onlar beni soyutluyor.. Ben onları ve ağaçları hiç sevmiyorum..